O Πήτερ Παν ζούσε σε έναν κόσμο ονείρων. Αρνιόταν να μεγαλώσει!

Προτιμούσε από τον κόσμο των μεγάλων τον κόσμο των παιδιών, όπου όλα είναι πιθανά. Ίσως και να είχε δίκιο τελικά. Πρέπει να έχουμε όνειρα. Όσο τρελά και αν φαίνονται μας κινητοποιούν.

Ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί ή μουντάδα και ο πεσιμισμός. «Λόγω κρίσης» όλα παραμένουν στάσιμα. Οι νέοι άνθρωποι έχουν μοχθήσει, σπουδάσει, δουλέψει και ξαφνικά βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που δεν τους βοηθά να είναι ανεξάρτητοι και να αναπτύξουν περισσότερο τις ικανότητες και την προσωπικότητα τους. Αυτό που ψάχνουν είναι ένας τρόπος να επιστρέψουν στην «παλιά, καλή ζωή».

Αυτό που λείπει όμως είναι το όραμα και το όνειρο, όχι μόνο συλλογικά αλλά και ατομικά. Οι άνθρωποι μόνο όταν έχουν ένα στόχο, και ακόμα περισσότερο ένα όνειρο στην ζωή τους νιώθουν κινητοποιημένοι και έχουν όρεξη για ζωή. Αποτελεί βασική ανάγκη του ανθρώπου για να αναπτυχθεί και όχι απλά να επιβιώσει. Τόσο βασική όσο και η αγάπη. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και στην θεωρία του marketing έχει γίνει κατανοητό πως μια από τις βασικές αρχές που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη για μια επιχείρηση είναι «οι στόχοι και το όραμα» της.

Όλοι έχουμε όνειρα από μικρά παιδιά που ίσως μεγαλώνοντας τα παρατάμε ή τα ξεχνάμε. Άλλες φορές ως μεγαλύτεροι έχουμε επιθυμίες ή όνειρα που ποτέ δεν γίνονται στόχοι. Ακόμα κι αν φαίνονται ανεκπλήρωτες ή ακατόρθωτες πάντα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ένα κομμάτι τους έστω. «Θα ήθελα να ήμουν ένας μεγάλος εξερευνητής!» Είναι μια επιθυμία που μπορεί να είναι λίγο μακρινή, όμως το «Να κάνω όσα περισσότερα ταξίδια μπορώ και να γνωρίσω νέους τόπους» είναι πιο εφικτό.

Η ιστορία γράφεται από ανθρώπους με όραμα. Τι θα γινόταν αν κανείς δεν είχε ονειρευτεί να φτιάξει το πρώτο αεροπλάνο, τον πρώτο υπολογιστή ή αν ο Έντισον δεν είχε οραματιστεί το πρώτο τηλέφωνο; Αν κανείς δεν είχε όνειρο να ταξιδέψει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου ή να φτάσει μέχρι την ανταρκτική; Ίσως κάποιος να είχε όνειρο να χτίσει το ψηλότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα και έτσι ανεγέρθηκαν οι πυραμίδες.